Я ад вас далёка, бацькаўскія гоні, – На чужое неба ўжо гляджу сягоння. Але думкай, сэрцам толькі вас я знаю, Як і жыў, жыву я ў сваім родным краю.
I няма на свеце так вялікай меры, I няма на свеце так каваных дзвераў, Каб хоць на часіну ў будні ці ў нядзелю – Беларусь са мною разлучыць пасмелі!
Я ад вас далёка... Скажуць гэтак людзі... Але хто заглянуў у чужыя грудзі I паняў хто шчыра той агонь і мора, Што гарыць, бушуе і аб чым гавора?
Пойме толькі гэта, хто аж да сканання Не пазнаў спакою, не пазнаў прыстання; Каго доля-ведзьма ад самой калыскі Кідала па свеце, як той ліст вятрыскі.
Я ад вас далёка... А дзе ні гляджу я – Дома толькі думка днюе і начуе; Знаю толькі пушчы Белавежскай гоман, Знаю толькі рэчку– з плытнікамі Нёман.
Дзе ў чужыне будзе сад так гадаваны, Дзе такі там хорам важна збудаваны, – Што мне замянілі б хату і бярозкі, Хату і бярозкі беларускай вёскі?
Я ад вас далёка... Дзеліць нас паўсвета, – А жыву ж я з вамі і зіму і лета; Чую з вамі ўвосень непагоды песню, Цешуся з праталін вольнага прадвесня.
I ці сонца ўзыдзе, і ці сонца зайдзе, – Вечна з думкай там я, мой спакойны край дзе; З выраю ж як толькі сустрачаю гусі, Весці ў іх пытаю з роднай Беларусі.
Я ад вас далёка... Жыву між чужымі, Чую ж вашы песні, – водклік шлю сваімі; Дабываю песні ад душы, ад сэрца, Аж бы сам за імі к вам ляцеў, здаецца.
Не зрабіць нікому гэткай дамавіны I не вырыць ямы гэтакай глыбіны, Каб у іх з вачэй мне Беларусю-маці, Як людзей хаваюць, гэтак пахаваці.
Я ад вас далёка... Божа ты мой мілы! Неразлучны з вамі да самой магілы, – Не пакіну думаць светам і ўпацёмку: Як там жывіцё вы, як жыве старонка?
А хоць дасць мне доля ў дамавіне месца, – Ўстане цень з зямлі мой, на крыж абапрэцца. I ў той бок глядзеці будзе век нязводна, Дзе ляжаць загоны Беларусі роднай.
